Eskapada znów ruszyła przed siebie, wraz z nowym tajemniczym członkiem.

Thorus był pod irytowany całym zajściem. Nie pytał już mężczyzny o nic, nie miał ochoty na rozmowe z tym wyjątkowo dziwnym osobnikiem. Pomyślał być może że ten "iluzionista (iluzionista bo niewieżył w nadprzyrodzone moce o których mu tak wiele opowiadano) odłączy się od zwiadu równie szybko jak się przyłączył, i że może tylko pragną złapać darmowy transport do następnej osady.

Tymczasem...

Na choryzoncie widniała już poświata poranka. Do świtu pozostało może z 3 godziny. Powietrze było rzeźkie i lekkie, co dobrze wpływało na Jazde.

Thorus jechał jako pierwszy, za nim podążało 3 pikinierów.

Nagle ...

Thorus zauważył na ścieżce w oddali, ciemną małą postać. Początkowo myślał że to zabłąkane Dziecko jednak gdy zbliżyli się nieco bliżej, uświadomił sobie że to Krzat (bo tak ludzie nazywali lud Krasnoludów). Nigdy nie widział żadnego z nich, słyszał że krzaty zamieszkują kopalnie lub groty wydrążone głęboko pod ziemią. Tym bardziej zdziwiło go to co robił tu ten osobnik sam na "powierzchni".

Chwile później Strażnik dał znak aby zwolnic i nie jechać kłusem by nie spłoszyć istoty. Niestety jeden z pikinierów niewauważył tego i dopiero w ostatniej chwili pociągną za wodze tak energicznie że koń w gniewie podniósł się i Zarżał groźnie.

Thorus popatrzył w gniewie na Pikiniera a zaraz potem na Krasnoluda i ku swemu zdziwieniu, stwierdził że Istota rzuciła się do Ucieczki. Strażnik nie czekał długo na reakcje, rozkazał ruszyć jeździe w pościg za Krzatem.

Chwile później zwiad pojmał krasnoluda. Który rozwścieczony rzucał się na każdą strone, krzycząc niemiłosiernie "Zostawicie mnie to nie ja" , "To nie Ja".

Thorusa rozbawiło troche to zajście i nie logiczny krzyk Krasnoluda. Podjechał bliżej i spytał:
-Skoro to nie ty to kim jestes?

Krzat zaczerwienił się. Co jeszcze bardziej rozbawiło jazde. Nagle spoważniał nieco i odpowiedział oburzony:

-Nie twój w tym Interes, To tak tutaj witacie zmęczonych wędrowców

Strażnik zaciekawiony czemu krzat w takim razie uciekał i czemu wołał "to nie ja" podał istocie propozycje z zamiarem dowiedzenia się czegoś więcej  :

-Więc zmęczony Wędrowcze racz przyjąć mą propozycje i
-WSIADAJ NA KONIA (dodał wyjątkowo poważnie, krzat zrozumiał że to nie prośba i posłuchał napastnika)
-mój drogi czemu w takim razie uciekałeś przed nami, musisz mieć jednak coś na sumieniu skoro tak cię spłoszyliśmy MÓW szybko

Krasnolud lekko zmieszany zaczą gadać:
-mówiłem mu żeby nie brał tej beczki z winem, mówiłem. Nawet nie lubie Wina.
-to wszystko jego wina to on to On.
-to ten Elf z Leśnej Osady, nie już nigdy żadnemu elfowi nie zaufam, wszyscy są dwulicowi ...

W tym czasie mag który jeszcze towarzyszył jeździe rozpoznał Istote i dał znak Thorusowi aby się zbliżył.

Witaj! Na wstępie zaznaczam że przybywam w pokoju. Przysyła mnie Król, iż przypuszcza że w okolicy dzieje się coś niedobrego. MOże wiesz coś o tym

Wódz zdawał się lekko zmieszany i dziwnie się zachowywał, jakby miał coś do ukrycia. I poco ci Łowcy głów? - Pomyślałem.

Nic mi o tym nie wiadomo - Odpowiedział szybko król i spuścił wzrok. Jednak wiedziałem że coś jest nie tak, ale nie mogłem przekonać go siłą, iż nie poradził bym sobie z tą hordą barbażyńców. Zapytałem jeszcze raz :

Wydaje mi sie że jednak coś przede mną, a raczej przed samym Królem ukrywasz ?! - zbliżyłem się znacznie i patrzyłem w przerażone oczy wodza owej wioski. Wojownicy znajdujący się w pomieszczeniu wyczuli moje zdenerwowanie i zmrużyli brwi.

Proszę się zlitować! ja naprawde nic nie wiem... - Odpowiedział błagalnie wódz. Pomyślałem że nie moge  wyciągnąć tego siłą... przynajmniej nie tutaj. Poczułem bezradność. Nagle ktoś stanął w drzwiach.

Był to Ferrin...

.

W tym czasie u wodza..

Thorus ujrzał w drzwiach Ferrina i lekko wzdrygnął. Po pewnym momencie zdziwienia odezwał się do niego, który okazał się tajemniczy: Z kąd Ty tutaj, jak tu wszedłeś, przecież strażnicy pilnują wejścia, jakim cudem? Nie moge w to uwierzyć .

I znów moją głowe targnęły myśli - co u diaska jest nie tak, może jestem za bardzo pobłażliwy, może powinienem być bardziej surowy.

Skończyłem rozmyślać, wróciłem do wodza i nadal pytałem z ciężkim sercem:

~~ Dlaczego przedemną chylisz czoła, czy nie powinieneś być bardzie wyrozumiały wobec zwykłego rycerza? Coś mi się tu nie podoba, czy widziałeś ludzi na zewnątrz, są czymś omamieni! Niewiem z kąd to wynika ale myśle...(kaszlnął)

Nastąpiła cisza...nareszcie Wódz raczył się odezwać, a myślałem, że zabardzo na niego targnąłem, mówił do mnie: Przestań, ludzie jak ludzie dziwni?! Nie sądze, tu tak już jest i zawsze było - nie ma się czego obawiać.
Jedynie to lasy które są wokół zrobiły się bardziej tajemnicze niż kiedykolwiek, my jako władza w tej prowincji robimy co możemy, aby każdy miał jak najlepiej. Ostatnio powiem Ci, że odnaleźliśmy zwłoki..

(przerwał z wrzaskiem Thorus)

Jakie zwłoki, co się stało opowiadaj prędko iż czas nagli!

Następnie z niepewnym spojrzeniem odpowiedział:

Ktoś zamordował poprostu biednego wieśniaka, a z jakich przyczyn, niestety niewiem. Może miał jakieś długi, a może popełnił samobójstwo sam niewiem..

Teraz to musiałem usiąść i przemyśleć kilka rzeczy. Byłem w lekkim roztargnięciu umysłowym słysząc o morderstwie.

Nagle Ferrin dał znać o sobie...

Kiedyś (niedawno) o zmierzchu, kiedy wracałem z moimi żołnierzami, z lasu, ujrzałem w rowie jakieś ciało. Niebyłem pewny czy to człowiek, czy jakieś zwierze, a z resztą ciemno było. Kiedy podszedłem..

I nagle przerwał Thorus; Koniec, dość tego, nie chce już więcej tego słuchać! Potrzebne informacje otrzymałem, i niezamierzam wnikać w jakieś prowincjonalne sprawy, to nie moja rzecz. W takim razie do zobaczenia w dalekiej przyszłości

Ferrin wyrwał się posępnie; Ale......

Po czym wybiegłem z pokoju Wodza i wyszedłem na powietrze, była noc, księżyc świecił tak jasno, że było widać lasy w oddali. Jednakże nękały mnie wątpliwości. Kiedy już wyszedłem z przyczułku prowincjonalnego władcy, od razu udałem się w strone mojego oddziału - idąc ścieżką, żywej duszy nie widziałem, i nagle przypomniał mi sie Ferrin. Myślami krążyłem wokół całej tej sprawy ale co, to tylko zwykłe morderstwo i zdarzają się takie wypadki.
Troche jednak żal było mi tak zostawiać Ferrina, ale co jak co Ja go nie znam i jak narazie nie zamierzam poznawać, bo jak dla mnie to dziwny człowiek.

Powoli zbliżałem się do swojego oddziału, widziałem już z daleka jednego zwiadowce, chyba mnie wypatrywał. Przyspieszyłem kroku i ujrzałem wszystkich całych i zdrowych. Po chwili podszedł do mnie jeden z nich i powiedział, a raczej zapytał; Witaj, Thorusie nie było Cię tu kilka dobrych chwil, niecierpliwiliśmy się oraz nasza zdobycz, krasnolud - szamotał się cały czas jak opętany.

Wtem odpowiedziałem mu; Wybacz, ale musiałem porozmawiać na kilka ważnych spraw z wodzem tej wioski i straciłem poczucie czasu.

Tymczasem po paru chwilach wyciągnąłem fajke z kieszeni i zacząłem palić - był to dla mnie w pewnym rodzaju odpoczynek, przed dalszą drogą...

Może jeszcze temu niziołkowi trzeba iść do pobliskiej gospody, iż może spać mu się chce - myślałem w osłupieniu kilka chwil. Strasznie zadziałał mi na nerwy ten "wyrostek". Może i wzrostem nie imponuje, ale jak coś trzeba opgadać to on pierwszy.

Zrobiło się chłodno i w pewnym momencie dobiegł do mnie jeden ze zwiadowców i powiedział : Thorusie ten krasnolud jest nieokrzesany, daliśmy mu już koło połowy naszych zapasów, a co my będziemy jedli? Ten zapiziały niziołek sobie za dużo pozwala!

Po zastanowieniu się i ochłonięciu po spaleniu fajki, rozum mi powrócił i odezwałem się: Rozumiem. Przy pierwszej lepszej okazji...(myśląc i jednocześnie drapiąc brode), albo nie zabiore go do naszego Króla, tam będzie się tłumaczył i co Go tu przygnało, bo napewno nie włuczył się bezcelowo. Te stworzenia są dość sprytne, ale nie lepiej od nas! - troche wyrzuciłem na wiatr kilka swoich przemyśleń, a były one według mnie dobre, a co niby mam pozwalać obcemu, aby nas wyżerał.

Po czym kazałem spiąć go w kajdany po raz wtóry i pilnować, ale tak żeby nawet nie ruszył się na krok.
W tym samym czasie podszedłem do niego i zapytałem: Teraz mój drogi niziołku, już sie nie wymkniesz a na pewno nie będziesz narzekał na wygode! Jak staniesz przed Królem to wyśpiewasz wszystko, po co tu jesteś i czego szukasz! - i uśmiechnąłem się do niego drwiąco.

Krasnoludek jedynie odkaszlnął (zachłysnął się ciastkiem).

Minęło już sporo czasu m.in.Krasnolud pojadł, popił, i już spięty w kajdany pod ostrą wartą dwóch żołnierzy -  wtem, pomyślałem, żeby wyruszyć w dalszą droge. Dobrałem konia i kazałem mojemu oddziałowi się przyszykowac, lecz nagle poczułem lekkie dreszcze, nie wiem czym było to spowodowane, ale kiedy zwróciłem swe oczy na ścieżke, po której wracałem od wodza, ujrzałem Ferrina z niezwykle tajmniczą miną. Wtedy znów mąciłem głowe pytaniami: Czego się tam dowiedział, czemu nie wyszedł za mną, jak mógł tak potraktować Wodza? - wtedy o nic go nie chciałem pytać, wolno i ociężale przychodziło mi z kimś pertrakować w środku nocy.

Po kilku chwilach jednak, zsiadłem z konia i podszedłem do niego - niewiem czemu to zrobiłem, ale mnie kusiło, żeby o wszystko go wypytać.

Zacząłem rozmowe...

-Ja im jeszcze pokarze, tu chyba nikt innej rasy nie ma głosu. I oni mają być tą rasą błękitnej krwi. Oburzające !!

Mówił sam do siebie, a raczej krzyczał krasnolud mało nie dławiąc się jabłkiem wetkniętym głęboko w usta.

-I jeszcze te zardzewiałe kajdany które mają mnie niby unieruchomić. Ręce mi tylko Kaleczą, oni tu chyba nie słyszeli o tym ich "Humanitarnym traktowaniu więźniów". A propos więźniów za co ja właściwie jestem więziony, to oni mało co mnie nie przejechali. Zakuli i trzymają jak jakiegoś zbrodniarza.

Zbulwersowany krzat energicznie rozpiął szeroko ręce zrywając jednocześnie kajdany, wyciągną jabłko z ust oraz Rzucił pod nogi Strażnikowi.

-O nie mój drogi. Ja już tego dłużej nie wytrzymam, musimy sobie wszyscy porozmawiać z tym waszym KRÓLEM. Traktujecie mnie tu jakbym zabił kogoś z was, a to wy o mało mnie nie zabiliście i jeszcze domagacie się Wyjaśnień.

Krasnolud usiadł na pniu biorąc wcześniej swój Topór do ręki.

Nie biorąc pod uwagę powagi całej sytuacji zachowanie to wyglądało by co najmniej "dość śmiesznie".

Cisza owej nocy przerażła swą pustką, którą przerwał głos wywodzący się z pod głębokiego kaptura Ferrina.

Typowe dla ludzkiej rasy... jesteście mili dla kogoś kto jest wam potrzebny, a gdy wykona swoje wyrzucacie jak śmiecia. Nie powiem że poruszyły mnie twoje wzniosłe słowa lecz dotarło do mnie że w głębi serca nie jesteś tak twardy jakiego udajesz na zewnątrz przed tymi twoimi ,,żołnieżykami". Myślisz że to poprostu zwykła wyprawa, ale nie wiesz co sie kryje za tym wszystkim. Nie mam zamiaru tutaj nikogo straszyć lub pysznić się wiedzą lub odwagą, lecz chcę zwykle ostrzec. Wyprawa z wami jest moim sercowym obowiązkiem, gdyż muszę was strzec przed tym co was czeka, a może nie wiem co was czeka? nas czeka? - ciągnął sucho Ferrin.

Po czym krasnolud uśmiechnał się i trącnął łokciem Ferrina bełkocząc :

No już wystarczy ci tego gadania maguniu... Bo zaraz zasne, a musimy o poranku być daleko stąd.

Thorus z lekko zdezorientowaną miną wyprostował się i wystawił ręke do Ferrina, który weschnął zakręcił głową i chwycił dłoń rycerza. Atmosfera się nieco rozżedziła....

Wskakuj krasnoludku na rumaka - Krzyknął Thorus łapiąc krasnoluda na kark i wrzucając go na konia.

Tak oto właściwie przez moje nie opamiętanie straciłbym 2 kompanów. Teraz żałuje tego co wcześniej o nich myślałem, lecz okaże się co będzie później i co miał na myśli Ferrin mówiąc, że nie wiem co się kryje za tym wszystkim - bardzo mnie to zastanawiało, przez kilka godzin myślałem tylko o tym.

~~Siedzieli za mną na koniu i w końcu nie daleko z tąd zauważyłem swój oddział, trzymali się rozkazu i jechali wolno. Minęło jeszcze sporo czasu kiedy ich dogoniłem, była noc więc droga wydawała się dłuższa.~~

Kiedy po kilkunastu chwilach wjechałem z Ferrinem i Krasnoludem pomiędzy swój oddział, jeden ze zwiadowców uśmiechnął się do mnie i powiedział: Dobrze zrobiłeś Thorusie! i kiwnął głową. Byłem zadowolony, nie czułem nieodosytu takiego jak wcześniej.

~~Robiło się coraz zimniej, a kolejnej osady nie było widać. Oczy mi się kleiły i chciało mi się spać lecz nie ukazywałem tego, aby moi poddani równie wytrzymali ten okres chłodu.W pewnej chwili usłyszałem już ciepłą rozmowe krasnoluda z jednym z żołnierzy, jakoś poczułem się lepiej.~~

Owa przeprawa do kolejnej osady była ciężka iż z chwili na chwile robiło się coraz to chłodniej....Thorus nie dawał znać o swoim zmęczeniu, lecz w pewnym momencie jeden ze zwiadowców zawołał panicznym głosem:

Thorusie czyżby w oddali była gospoda, te światła? Jest tak zimno iż nie da się tego znieść - odwróciłem się i rzeczywiście ujrzałem jakby światło lecz miałem co do tego wątpliwości iż dziwnie bladło. Poczułem strach, przed nieznanym, zadawałem sobie pytania jakich nie powinienem: Przecież nigdy nie walczyłem z żadnym stworem, nigdy nie zabiłem nikogo, jedynie to na zamku jak dawałem lekcje biednym wieśniakom, pokazując im władanie orężem....a jak zgine, nie , koniec nie moge mącić głowy takimi bezsensownymi przemyśleniami, co ma być to i tak tego nie unikne!

Jechaliśmy szybciej, aby nie zmarznąć, chciałem jak najszybciej dojechać do kolejnej prowincji..

Krasnolud nie był zainteresowany rozmową współkompanów.
Był zajęty podkradaniem i konsumowaniem zapasów z sakwy Thorusa.

Ten krzat nigdy nie myślał wiele za nim coś zrobił. Gdy był głodny to Jadł. Gdy był spragniony Pił. Gdy potrzebował noclegu, wkradał się do domu.

-Thorusie, jeszcze jedno ...

Powiedział cicho Ferrin

-Uważaj na Sakwy ...



Thorus nie bardzo zrozumiał o co chodzi Ferrinowi lecz po chwili wsunął rękę do sakwy z jedzeniem i o dziwo uznał że prawie całe jego zapasy na dzisiaj zniknęły

-Co jest....

Krzyknął groźnie !

-Niech ja dorwę tego krzata

Tymczasem Krasnolud przeskoczył na innego konia i z kończył jeść ostatni chleb.